Transcript
Będziemy przez następnych kilka miesięcy studiować list do Efezjan. Proszę znaleźć pierwszy rozdział w tym liście i zaczynamy. Czytamy pierwsze dwa wersety, „Paweł, z woli Bożej apostoł Chrystusa Jezusa, do świętych w Efezie i wierzących w Chrystusa Jezusa: Łaska wam i pokój od Boga, Ojca naszego i od Pana Jezusa Chrystusa.” Przez następne miesiące będziemy studiować cały ten list werset po wersecie, ale dzisiaj postaram się powiedzieć kilka ogólnych rzeczy o tym liście. Zanim człowiek zacznie czytać książkę, to zapoznaje się z jakiego rodzaju literatury pochodzi. Czy to jest bajka? czy poezja? czy powieść? czy podręcznik? Biblia nie jest jedną ksiązką, lecz jest biblioteką, składającą się z sześćdziesięciu sześciu ksiąg, i kilku różnych rodzajów literatury. My w tym roku studiowaliśmy już księgę psalmów, które są wierszami oraz księgę przysłów która jest bardzo specyficznym rodzajem literatury. A teraz musimy rozpoznać jakim rodzajem literatury jest list do Efezjan. W nowym testamencie jest dwadzieścia siedem ksiąg, ale tylko cztery rodzaje literatury. Postaram się opisać te cztery rodzaje literatury w Nowym Testamencie. Po pierwsze są ewangelie Mateusza, Marka, Łukasza i Jana. Ewangelia składa się z perykop, które są fragmentami albo odcinkami nauczania albo narracji. W ewangeliach jest historia i nauczanie Jezusa Chrystusa. Drugi rodzaj literatury w Nowym Testamencie znajduje się w księdze dziejów Apostolskich. Księga dziejόw jest serią odcinków narracji, które opisują działanie apostołów po zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu Jezusa. Wśród tych odcinków jest kilka przemówień. Trzeci rodzaj literatury w nowym testamencie to listy. List składa się z odcinków argumentacji, napomnienia i zachęcania. Czytelnik musi poznać główną tezę autora w danym odcinku, aby zrozumieć pojedyncze wersety. Wersety w listach zawsze łączą się, aby razem budować pewne argumenty. Kiedy listy zostały napisane, to nie były podzielone na rozdziały i wersety. W przeciwieństwie do księgi przysłów, w której prawie każdy werset możemy czytać i rozumieć bez kontekstu. W listach kontekst jest niezbędny. Bardzo często pojedyncze wersety są źle rozumiane, ponieważ są wyrwane z kontekstu. Nie tylko wersety łączą się razem aby budować jeden argument, lecz często czytelnik musi rozumieć pierwsze
założenie autora, aby dobrze rozumieć drugie i potem trzecie. Dlatego w studiując listy musimy je czytać werset po wersecie, aby przestudiować wszystko we właściwym kontekście. Czwarty rodzaj literatury w nowym testamencie to proroctwo, które znajduje się w księdze objawienia Jana. Proroctwo jest wyjątkowym rodzajem literatury, który zawiera kilka wizji połączonych razem. Więc to co my będziemy studiować jest listem. Ten list jest napisany przez Pawła. Paweł przedstawia się w pierwszym rozdziale i znowu w trzecim. Autorstwo tej księgi nie było kwestionowane przez prawie dwa tysiące lat, ale w wieku dziewiętnastym niektórzy tak zwani eksperci zaczęli kwestionować autorstwo Pawła. Ich argumenty są następujące: w innych listach Pawła, skupia się on na ukrzyżowaniu Jezusa, a autor listu do Efezjan skupia się na zmartwychwstaniu Jezusa. Po drugie Paweł często napominał bardzo konkretne grzechy w swoich listach, a nie ma konkretnego napominania w liście do Efezjan. Mówią także, że jest użyte w tym liście kilka słów, których Paweł nie używał w innych listach. Te argumenty są bardzo słabe i niewystarczające aby udowodnić, że list do Efezjan nie jest listem napisanym przez Apostoła Pawła tak, jak jest powiedziane w pierwszym i znowu trzecim rozdziale. Jest także kwestionowane dzisiaj czy list ten był napisany do zboru w Efezie. Głównym tego powodem jest to, że list ten jest zbyt mało osobisty. Czytając Dzieje Apostolskie dowiadujemy się, że Paweł założył zbór w Efezie i dobrze znał ludzi w zborze. Ale w tym liście nie ma zbyt wiele osobistych pozdrowień ani napomnień. List ten wygląda na list encykliczny. Dlatego wiele ludzi dzisiaj myśli, że chociaż głównym odbiorcą listu był zbór w Efezie, to Paweł miał także na myśli żeby wszystkie zbory w regionie czytały ten list. Teraz chciałbym przedstawić wam główne tezy Pawła w tym liście. Wydaje mi się, że kluczowe wersety są w trzecim rozdziale, dziesiąty i jedenasty. Czytamy od wesetu ósmego, „Mnie, najmniejszemu ze wszystkich świętych, została okazana ta łaska, abym zwiastował poganom niezgłębione bogactwo Chrystusowe i abym na światło wywiódł tajemny plan, ukryty od wieków w Bogu, który wszystko stworzył, aby teraz nadziemskie władze i zwierzchności w okręgach niebieskich poznały przez Kościół różnorodną mądrość Bożą,
według odwiecznego postanowienia, które wykonał w Chrystusie Jezusie, Panu naszym, w którym mamy swobodę i dostęp do Boga z ufnością przez wiarę w niego.” Chciałbym pokazać wam cztery punkty w tych wersetach. Po pierwsze, chciałbym żebyście zwrócili uwagę na to, że Paweł mówi o „odwiecznym postanowieniu Boga.” Słowo postanowienie jest liczby pojedynczej, czyli Paweł nie mówi o różnych postanowieniach Bożych, lecz o tym jednym odwiecznym postanowieniu. Co to za postanowienie, które Bóg wykonał w Chrystusie Jezusie, Panu naszym? Odpowiedzią na to pytanie jest wykupienie (synonimami są odzyskanie i zbawienie). Chociaż najczęściej używamy słowa zbawienie, wydaje mi się że słowo odzyskanie lepiej określa Boży odwieczny plan. Pozwólcie żebym bardziej opisał co to znaczy, że Bożym odwiecznym postanowieniem jest odzyskanie przez Jezusa Chrystusa, tego co było zniszczone przez grzech Adama. Na początku Bóg stworzył wszechświat i wszystko co w nim jest, a Bóg sam powiedział że to co on stworzył było dobre. Sześć razy w pierwszym rozdziale Biblii czytamy słowa, „I widział Bóg, że to było dobre.” W tym doskonałym świecie był szalom, czyli pokój. Istniał doskonały pokój pomiędzy człowiekiem i Bogiem. Także między ludźmi był doskonały pokój. Czytamy że na początku nawet między ludźmi i wszystkimi innymi stworzonymi istotami był pokój. Czyli człowiek mógł bawić się z lwem, albo pływać z rekinami. Między zwierzętami także był pokój, czyli owca mogła spać obok wilka w spokoju. Nawet więcej niż sam pokój, czytamy że istniała doskonała społeczność. Bóg codziennie spotykał się z ludźmi, i razem przechadzali się i rozmawiali. Wśród ludzi także istniała społeczność. Społeczność była ważną cześcią doskonałego świata. Boży plan nie jest tylko światem bez konfliktów, lecz ludźmi w społeczności z innymi ludźmi i z Bogiem. Ale wtedy człowiek zbuntował się przeciwko Bogu i zgrzeszył. Cały wszechświat się zmienił. Z powodu grzechu ludzie bali się Boga, ludzie wstydzili się przed innymi ludźmi. W grzesznym świecie ludzie nie ufali innym i ukrywali się przed innymi ludźmi. Grzech wpływał na całe stworzenie, pojawiły się śmierć i gnicie. Bóg pozwolił Szatanowi i jego demonom panować na tym świecie. Z powodu grzechu pokój i społeczność zostały zniszczone - stracone. Ale nie na zawsze. Ponieważ od tego momentu Bóg zaczął swoje działanie, aby odzyskać to co zostało stracone. Od tego momentu Bóg rozpoczął swoje wieczne postanowienie wykupienia tego, co zostało stracone, odzyskanie zbawienia. Historia świata jest historią odzyskania. Boże Słowo opisuje historię Bożego działania, aby odzyskać to, co zostało zniszczone przez grzech. W
Biblii jest napisane, że w przyszłości Boży cel będzie zrealizowany i znowu Boży lud będzie w raju. Boże odwieczne postanowienie to odzyskanie. Zanim Adam zgrzeszył, Bóg wiedział że ludzie będą grzeszyć. I Bóg już miał plan odkupienia. Drugą rzeczą, którą czytamy w tym fragmencie jest to, że Boże odwieczne postanowienie zostało zrealizowane przez Jezusa Chrystusa. 11-12 „według odwiecznego postanowienia, które wykonał w Chrystusie Jezusie, Panu naszym, w którym mamy swobodę i dostęp do Boga z ufnością przez wiarę w niego.” Jezus stał się człowiekiem, żył bez grzechu, umarł i zmartwychwstał aby odzyskać pokój i społeczność. Proszę zwrócić uwagę na wyraz w wersecie jedenastym „w Chrystusie Jezusie.” Ten wyraz albo podobny, jak „w umiłowanym” i „w nim” są użyte ponad dwadzieścia razy w tym liście. Wszystkie Boże błogosławieństwa są nam dane „w Chrystusie.” Czyli dzięki działaniu Jezusa. Nie ma innego sposobu w jaki możemy być błogosławieni przez Boga, lecz tylko „w Chrystusie.” W momencie uwierzenia w Jezusa, to Duch Święty łączy człowieka z Jezusem. Chrześcijanie są ludźmi, którzy są połączeni z Jezusem. Bóg mówi że jesteśmy „w Chrystusie.” Kiedy człowiek jest połączony z Jezusem, to staje się dzieckiem Bożym, ponieważ Jezus jest Synem, a my jesteśmy w Nim. Z tego powodu jesteśmy dziećmi Bożymi. Jesteśmy niewinni w Bożych oczach, ponieważ Jezus jest niewinny. A my jesteśmy połączeni z Jezusem. Nie czeka nas kara, ponieważ kara nie czeka na Jezusa. A my jeteśmy połączeni z Jezusem. Jesteśmy dziedzicami ponieważ Jezus jest dziedzicem. A my jesteśmy połączeni z Jezusem. Jest napisane, „A jeśli dziećmi, to i dziedzicami, dziedzicami Bożymi, a współdziedzicami Chrystusa,” To co Jezus czyni, my którzy jesteśmy „w Chrystusie” także czynimy. Np. tak jak Jezus umarł i wstał z martwych, my którzy jesteśmy w Chrystusie umarliśmy i wstaliśmy do nowego życia. Bóg kocha swojego Syna nieustannie, dlatego mamy pewność że nic nie oddzieli nas od miłości Bożej. Ponieważ jesteśmy w Chrystusie. „Albowiem jestem tego pewien, że ani śmierć, ani życie, ani aniołowie, ani potęgi niebieskie, ani teraźniejszość, ani przyszłość, ani
moce, ani wysokość, ani głębokość, ani żadne inne stworzenie nie zdoła nas odłączyć od miłości Bożej, która jest w Chrystusie Jezusie, Panu naszym.” (rzym 8) Ta miłość jest nam dana „w Chrystusie.” Czyli Jezus jest godzien tej miłości. A Bóg nas kocha dzięki godności Jezusa. Nic nie możesz uczynić, żeby Bóg kochał cię bardziej. I nic nie możesz uczynić, żeby Bóg kochał cię mniej. Ponieważ Bóg cię kocha w Chrystusie. Czyli dzięki godności Jezusa, nie dzięki twojej godności. Jezus jest godzien błogosławieństwa, a wszystko co należy do Jezusa należy do tych, którzy są w Jezusie. My nie zasłużyliśmy na błogosławieństwo, lecz jesteśmy błogosławieni jeżeli jesteśmy „ w Chrystusie.” A jak człowiek jest połączony z Jezusem Chrystusem? Proszę znaleźć list do Galacjan 3.26-7 „Albowiem wszyscy jesteście synami Bożymi przez wiarę w Jezusa Chrystusa. Bo wszyscy, którzy zostaliście w Chrystusie ochrzczeni, przyoblekliście się w Chrystusa.” Człowiek jest połączony z Jezusem Chrystusem w momencie uwierzenia w Jezusa i nowego narodzenia. Teraz powiem dlaczego to nauczanie jest tak kochane przez Chrześcijan. Jeżeli wszystkie błogosławieństwa w Biblii, jak społeczność z Bogiem, przebaczanie grzechów, wieczność w raju byłyby zależne od naszej godności, to nie dostalibyśmy nic oprócz wiecznej kary. Musielibyśmy ciągle żyć w niepewności i lęku. Ale wszystkie błogosławieństwa są dane na podstawie godności Jezusa Chrystusa. Nie jesteśmy błogosławieni na podstawie naszej godności. Tylko ci, którzy są w Chrystusie będą błogosławieni. Ci, którzy są połączeni z Jezusem, są synami Bożymi. Czy jesteśmy godni? Absolutnie nie, ale Jezus jest godzien. Więc Boże odwieczne postanowienie jest realizowane w Jezusie Chrystusie. Trzecią rzeczą, którą chciałbym wam pokazać jest to, że Bóg objawia Swoje wieczne plan wszechświatowi. „Mnie, najmniejszemu ze wszystkich świętych, została okazana ta łaska, abym zwiastował poganom niezgłębione bogactwo Chrystusowe i abym na światło wywiódł tajemny plan, ukryty od wieków w Bogu, który wszystko stworzył, aby teraz nadziemskie władze i zwierzchności w okręgach niebieskich poznały przez Kościół różnorodną mądrość Bożą,” Komu Bóg objawi swoją mądrość? Jest napisane, „aby teraz nadziemskie władze i zwierzchności w okręgach niebieskich poznały ... mądrość Bożą,”
Wyraz „w okręgach niebieskich” jest greckim słowem „epouranios” i jest użyte kilka razy w tym liście, więc przeczytamy i postaramy się zrozumieć co to znaczy. Pierwszy raz jest ono użyte w pierwszym rozdziale, trzeci werset, „Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, który nas ubłogosławił w Chrystusie wszelkim duchowym błogosławieństwem niebios;” Mogło zostać to przetłumaczone, „wszelkim błogosławieństwem okręgu niebieskiego.” Co to za miejsce? To jest miejsce, gdzie Bóg jest i skąd rządzi. Skąd Bóg nas błogosławi. W pierwszym rozdziale, werset dwudziesty, napotykamy to słowo znowu, „jaką okazał w Chrystusie, gdy wzbudził go z martwych i posadził po prawicy swojej w niebie,” Bóg posadził Chrystusa po prawicy swojej w okręgach niebieskich. Czyli tam gdzie Chrystus jest dzisiaj. To słowo jest także w drugim rozdziale, werset szósty, „i wraz z nim wzbudził, i wraz z nim posadził w okręgach niebieskich w Chrystusie Jezusie,” To jest miejsce gdzie my, którzy jesteśmy w Chrystusie, siedzimy z Bogiem. Czyli to jest miejsce poza naszym fizycznym światem. To jest tam, gdzie jest Bóg, gdzie Chrystus jest w ciele, są tam anioły, tam my jesteśmy w Chrystusie. W szóstym rozdziale czytamy, że działają tam demony. Czytamy werset dwanaście, „Gdyż bój toczymy nie z krwią i z ciałem, lecz z nadziemskimi władzami, ze zwierzchnościami, z władcami tego świata ciemności, ze złymi duchami w okręgach niebieskich.” Więc rozumiemy, że jest to tam gdzie działają demony. Domena szatana i demonów jest nazywana światem ciemności. Więc chociaż okręgi niebieskie są poza fizycznym światem, to jest też cały świat ciemności, czyli grzeszny system w tym świecie. Paweł naucza nas, że teraz Bóg objawi swoją mądrość demonom, aniołom i całemu przeklętemu światu. I teraz myślisz, interesujące, ale co to ma wspólnego z nami? Dobre pytanie, cieszę się że pytasz. Czwartym punktem jest to, że Bóg objawi swoją mądrość wszechświatowi poprzez swój Kościół. Trzeci rozdział, werset dziesiąty, „aby teraz nadziemskie władze i zwierzchności w okręgach niebieskich poznały przez Kościół różnorodną mądrość Bożą,” Czyli Bóg czyni to przez nas. Słowo kościół jest greckim słowem „eklajsyja” – jest to bardzo ważne słowo w tym liście, używane dziewięć razy. Eklajsyja znaczy „wspólnota wywołana.” Ta wspólnota jest wywołana ze świata, przez Boga dla Boga. Czyli to ci ludzie, których Bóg oddzielił od innych, aby przez nich pokazywać Swoją mądrość i chwałę wszechświatowi.
Chciałbym czasami używać słowa wspólnota zamiast kościół. Ponieważ kiedy używamy słowa kościół to często ludzie myślą o budynku albo organizacji. Ale kościół to ci ludzie, których Bóg wywołał z ciemności, aby żyli w światłości i poprzez tą wspólnotę Bóg objawi całemu wszechświatowi jego różnorodną mądrość i chwałę. Różnorodny znaczy dosłownie wielobarwny. Świat poprzez kościół poznaje wszelkie aspekty mądrości Bożej. Jak ważna jest nasza wspólnota? Jak ważna jest twoja współpraca i społeczność z innymi dziećmi Bożymi w zborze? Niesamowicie ważna. W porównaniu do wspólnoty Bożej - rola Polski w historii świata jest mało ważna, albo rola Stanów Zjednoczonych jest niczym w porównaniu do roli, którą Bóg przypisał kościołowi. Bóg przez współnota objawi Swoją różnorodną mądrość wszechświatowi. To jest główny temat w tym liście – Bóg używa wspólnoty ludzi, aby objawić swoją mądrość i chwałę całemu wszechświatowi. W pierwszych trzech rozdziałach czytamy o tym, co Bóg uczynił aby stworzyć tą wspólnotę. W ostatnich trzech rozdziałach czytamy praktyczne rady, jak ludzie w tej wspólnocie powinni żyć, aby pokazać Bożą mądrość. Może być pokusą aby przejść bezpośrednio do ostatnich trzech rozdziałów, ponieważ są one bardziej praktyczne. Ale Paweł napisał pierwsze trzy rozdziały najpierw, ponieważ musimy zrozumieć co Bóg uczynił aby stworzyć tę wspólnotę, żebyśmy zrozumieli ostatnie trzy rozdziały. W tym liście Paweł używa siedem rόżny obrazy kościoła. Możemy mówić że list do Efezjan jest księgą z obrazami. Paweł nie rysował dla nas, lecz słowami opisał siedem różnych obrazów, które możemy wyobrazić sobie aby lepiej zrozumieć jak ma wyglądać ta wspólnota, którą Bóg wywołał ze świata. Siedem sposobów jak możemy rozumieć nasze relacje z innymi Chrześcijanami. Chciałbym poświęcić kilka minut, aby pokazać wam siedem obrazów. Po pierwsze Paweł mówi, że kościół jest ciałem a Jezus jest głową. Czytamy o tym w pierwszym rozdziale, także w trzecim, w czwartym i w piątym „a jego samego ustanowił ponad wszystkim Głową Kościoła, który jest ciałem jego,” Więc jesteśmy nie tylko połączeni z Jezusem, który jest głową ciała lecz także z innymi wierzącymi, którzy są innymi członkami ciała. Każdy członek jest tak samo połączony z innymi członkami, jak z Głową.
Drugi obrazek to, że jesteśmy jedną nową rasą. W myśleniu Żydowskim można rozumieć cały świat poprzez dwie rasy, Żydów i pogan. Ale w tej nowej wspólnocie Bóg stworzył nową rasę i Jezus jest naszym Pokojem. Czytam w drugim rozdziale od wersetu trzynastego, „Ale teraz wy, którzy niegdyś byliście dalecy, staliście się w Chrystusie Jezusie bliscy przez krew Chrystusową. Albowiem On jest pokojem naszym, On sprawił, że z dwojga jedność powstała, i zburzył w ciele swoim stojącą pośrodku przegrodę z muru nieprzyjaźni, On zniósł zakon przykazań i przepisów, aby czyniąc pokój, stworzyć w sobie samym z dwóch jednego nowego człowieka” Trzeci obrazek to, to że jesteśmy obywatelami królestwa i Jezus jest Królem. Czytamy w drugim rozdziale, werset dziewiętnaście, „Tak więc już nie jesteście obcymi i przychodniami, lecz współobywatelami” obywatelami czego? Królestwo Bożego. Każdy obywatel nie tylko ma odpowiedzialność wobec Króla, lecz także wobec innych obywateli w królestwie. Czwarty obrazek to, to że jesteśmy w rodzinie. Bóg jest naszym Ojcem, Jezus jest wiecznym Synem a my jesteśmy synami adoptowanymi. W drugim rozdziale jest napisane, że jesteśmy domownikami Boga. A w pierwszym rozdziale jest napisane, „w miłości przeznaczył nas dla siebie do synostwa.” Więc na tym obrazku Bóg jest moim Ojcem, a ja jestem tak samo połączony z innymi dziećmi w rodzinie, jak jestem z Ojcem. Piąty obraz jest taki, że jesteśmy budynkiem. Każdy z nas jest kamieniem i w nas mieszka Bóg. Jesteśmy „zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, którego kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus, na którym cała budowa mocno spojona rośnie w przybytek święty w Panu, na którym i wy się wespół budujecie na mieszkanie Boże w Duchu.” (2.20) Fundamentem świątyni są Apostołowie i Prorocy. Sam Jezus jest kamieniem węgielnym, czyli tym największym, najbardziej stabilnym kamieniem, na którym stoi cały budynek. Ja nie jestem świątynią, ja jestem kamieniem, a my razem jesteśmy świątynią. Szósty obraz jest taki, że kościół jest oblubienicą a Jezus jest oblubieńcem. Jezus nas kocha, troszczy się o nas i prowadzi nas, a my jesteśmy mu ulegli. Ale znowu przypominam, że my razem jesteśmy oblubienicą Jezusa. W piątym rozdziale od wersetu dwadzieścia dziewięć jest napisane, „Albowiem nikt nigdy ciała swego nie miał w nienawiści, ale je żywi i pielęgnuje, jak i Chrystus Kościół, gdyż członkami ciała jego jesteśmy. Dlatego opuści
człowiek ojca i matkę, i połączy się z żoną swoją, a tych dwoje będzie jednym ciałem. Tajemnica to wielka, ale ja odnoszę to do Chrystusa i Kościoła.” Siódmy obraz kościoła w tym liście to armia. To w szóstym rozdziale Paweł mówi, że jesteśmy żołnierzami, a razem jesteśmy armią Bożą. Jezus także powiedział, „na tej opoce zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne nie przemogą go.” W tym obrazie Bóg buduje armię, którą będzie używał do swoich celów. Każdy z nas jest żołnierzem, który walczy, ale nie walczy on sam. Stoimy obok innych żołnierzy i walczymy razem. Więc to jest główny temat w tym liście. Boży odwieczny plan aby odzyskać pokój i społeczność poprzez Jezusa Chrystusa. Bóg wywołał wspólnotę ze świata i używa tej wspólnoty, aby objawić swoje różnorodne mądrości wszechświatowi. W pierwszych trzech rozdziałach czytamy o Bożym działaniu, aby stworzyć tę wspólnotę. A w ostatnich trzech o tym, jak ta wspólnota ma żyć aby objawić Bożą mądrość. Zachęcam was, żebyście przeczytali pierwszy rozdział listu do Efezjan kilka razy w tym tygodniu, a w przyszłą niedzielę będziemy studiować wersety trzeciego do szóstego.
